പ്രേം ബൊനവഞ്ചർ
നിരന്തരമായ പ്രാർഥന അത്ഭുതങ്ങൾക്ക് കാരണമാകുമെന്നും അത്തരം പ്രാർത്ഥന ദൈവത്തിന്റെ ആർദ്രതയുടെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് നേരിട്ട് പോകുന്നുവെന്നും ഫ്രാൻസിസ് പാപ്പ. ആറുമാസത്തിന് ശേഷം ആദ്യമായി ജനമധ്യത്തിൽ ചേർന്ന പൊതു കൂടിക്കാഴ്ചയിൽ സംസാരിച്ച മാർപ്പാപ്പ, ഒൻപത് വയസുള്ള അർജന്റീനക്കാരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ പിതാവിന്റെ കഥ വിവരിച്ചു – ആശുപത്രിയിൽ പ്രവേശിപ്പിച്ച തന്റെ മകൾ അതിജീവിക്കില്ല എന്ന് വിശ്വസിച്ച പിതാവിന്റെ കഥ.
മകളെ അമ്മയ്‌ക്കൊപ്പം ആശുപത്രിയിൽ ആക്കി ട്രെയിനിൽ 70 കിലോമീറ്റർ അകലെ അർജന്റീനയുടെ രക്ഷാധികാരിയായ ഔവർ ലേഡി ഓഫ് ലുജാൻ ബസിലിക്കയിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു. അവിടെ എത്തും മുൻപേ ബസിലിക്ക അടച്ചിരുന്നു. രാത്രി ഏകദേശം 10 മണി ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹം ബസിലിക്കയുടെ കവാടങ്ങളിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച് രാത്രി മുഴുവൻ മാതാവിനോട് പ്രാർത്ഥിച്ചു, മകളുടെ ആരോഗ്യത്തിനായി തീക്ഷ്‌ണമായി പ്രാർത്ഥിച്ചു.
ഇത് ഭാവനയുടെ ഒരു രൂപമല്ല: ഞാൻ അവനെ കണ്ടു! ഞാൻ അവനെ തന്നെ കണ്ടു. അവിടെയുള്ള ആ മനുഷ്യൻ, പ്രാർത്ഥനയിൽ യുദ്ധം ചെയ്യുകയായിരുന്നു. അവസാനം, രാവിലെ പള്ളി തുറന്നു. മാതാവിന് അഭിവാദ്യം അർപ്പിച്ച് അദ്ദേഹം വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി. അയാൾ വിചാരിച്ചു: ‘അവൾ ഞങ്ങളെ വിട്ടുപോയിട്ടുണ്ടാവും. ഇല്ല, അമ്മക്ക് എന്നോട് ഇത് ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല.’ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിയ അദ്ദേഹം ഭാര്യയെ കണ്ടു. അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു: ‘എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. എന്തോ മാറ്റം സംഭവിച്ചുവെന്ന് ഡോക്ടർമാർ പറഞ്ഞു, ഇപ്പോൾ അവൾ സുഖം പ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നു.’
ആത്മീയ പോരാട്ടത്തെ ആധാരമാക്കി വിശ്വാസികളെ ഉദ്‌ബോധിപ്പിച്ച പാപ്പ, പ്രാർഥനയുടെ ഫലങ്ങളുടെ ഉദാഹരണമായി ആ മനുഷ്യനെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു.
പ്രാർത്ഥനയോട് യുദ്ധം ചെയ്യുന്ന ആ മനുഷ്യന് മറിയത്തിന്റെ ലേഡിയുടെ കൃപ ലഭിച്ചു. ‘അമ്മ അവനെ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഞാൻ അതിനു സാക്ഷിയാണ്: പ്രാർത്ഥന അത്ഭുതങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നു, കാരണം ഒരു പിതാവിനെപ്പോലെ നമ്മെ പരിപാലിക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ ആർദ്രതയുടെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥന നേരിട്ട് കടന്നുചെല്ലുന്നു. അവിടുന്ന് നമുക്ക് ഒരു കൃപ നൽകാതിരിക്കുമ്പോൾ, മറ്റൊന്ന് അവിടുന്ന് ഉറപ്പായും നൽകും – നാം അത് ആഗ്രഹിക്കുന്ന അവസരത്തിൽ തന്നെ ആയിരിക്കണമെന്നില്ല. എന്നാൽ എല്ലായ്പ്പോഴും, കൃപകൾ ലഭിക്കാൻ പ്രാർത്ഥനയിൽ പോരാടുക.
ചില സമയങ്ങളിൽ നമുക്ക് ആവശ്യമില്ലാത്ത കൃപകൾ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. പക്ഷെ നാം അത് യഥാർഥത്തിൽ ആഗ്രഹിക്കാതെ, പോരാടാതെയാണ് ചോദിക്കുന്നത്… ഈ രീതിയിൽ ആവശ്യകമായ കാര്യങ്ങൾ ഞങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെടുന്നില്ല. പ്രാർത്ഥന ഇടപെടലാണ്, കർത്താവ് എപ്പോഴും നമ്മോടൊപ്പമുണ്ട്.
ക്രിസ്തീയ പ്രാർത്ഥന പാർക്കിലെ നടത്തമല്ല.
ബൈബിളിലും സഭയുടെ ചരിത്രത്തിലും നാം കണ്ടുമുട്ടുന്ന മഹത്തായ വ്യക്തികൾക്ക് തങ്ങളുടെ പ്രാർത്ഥനകൾ സുഖകരമായി കരുതിയിരുന്നില്ല. എന്നിരുന്നാലും, പ്രാർഥനയിൽ സംതൃപ്‌തി കണ്ടെത്താനായില്ലെങ്കിലും അവർ അത് ജീവിതത്തിൽ ഉടനീളം തുടർന്നു.
ഒരാൾക്ക് ഒരു കിളിയെപ്പോലെ ചിലച്ച് പ്രാർത്ഥിക്കാം. അത് പ്രാർത്ഥനയല്ല. പ്രയാസകരമായ സമയങ്ങളിൽ, ആന്തരികമായ പോരാട്ടങ്ങളിൽ, പ്രാർത്ഥന തീർച്ചയായും വലിയ സമാധാനം നൽകുന്നു. പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത് എളുപ്പമുള്ള കാര്യമല്ല, അതിനാലാവാം നാം അതിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചോടുന്നത്. ഓരോ തവണയും നാം പ്രാർത്ഥിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുമ്പോൾ, മറ്റ് പല കാര്യങ്ങളും നമ്മെ നമ്മുടെ മനസ് ഉടനടി ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നു. അവയൊക്കെ ആ നിമിഷത്തിൽ പ്രാർഥനയേക്കാൾ കൂടുതൽ പ്രാധാന്യമുള്ളതും അടിയന്തിരവുമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.
എനിക്കും ഇത് സംഭവിക്കുന്നു! ഞാൻ അല്പനേരം പ്രാർത്ഥിക്കാൻ പോകുന്നു. അപ്പോൾ ഞാൻ അതല്ല ഇത് ചെയ്യണം എന്ന് തോന്നലുണ്ടാകുന്നു. നാം പ്രാർത്ഥനയിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോകുന്നു. എന്തുകൊണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയില്ല, പക്ഷേ അങ്ങനെയാണ്. മിക്കവാറും എല്ലായ്പ്പോഴും, പ്രാർത്ഥന നിർത്തിവച്ചതിനുശേഷം, അവയൊന്നും അനിവാര്യമല്ലെന്നും നാം സമയം പാഴാക്കിയിരിക്കാമെന്നും മനസ്സിലാക്കുന്നു. ദുഷ്ടാരൂപി നമ്മെ വഞ്ചിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്.
നിശബ്ദത, പ്രാർത്ഥന, ഏകാഗ്രത എന്നിവ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള വ്യായാമങ്ങളാണ്. ചിലപ്പോൾ മനുഷ്യ പ്രകൃതം അവിടെ നമ്മോട് മത്സരിക്കുന്നു. ലോകത്ത് മറ്റെവിടെയാണെങ്കിലും നമുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാൻ തോന്നും, എന്നാൽ ദേവാലയത്തിൽ അല്ല. പ്രാർത്ഥിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർ വിശ്വാസം എളുപ്പമല്ലെന്ന് ഓർമ്മിക്കണം. ചിലപ്പോൾ അത് മിക്കവാറും ഇരുട്ടിൽ വഴിവിളക്കുകൾ ഇല്ലാതെ നമ്മെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചെന്നിരിക്കും. വിശ്വാസജീവിതത്തിൽ ഇരുണ്ട നിമിഷങ്ങളുണ്ട്, പല വിശുദ്ധരും ആ ഇരുണ്ട നിമിഷങ്ങളെ കടന്നുപോയവരാണ്. കാരണം നാം അവിടെ ഒന്നും കേൾക്കുന്നില്ല. പക്ഷെ നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥന തുടരുന്നു.
